Corona-column: Word ik een bomenknuffelaar?

Ik zag vandaag in het park een vrouw een boom knuffelen en ik begreep haar. Echt, ik begreep haar. Meer zelfs. Ik wou, als zij uitgeknuffeld was, exact dezelfde boom zélf vastpakken. En dat is raar, want ik ben ‘zo’ niet. ‘Zo’ is in mijn wereld synoniem voor zweverig, iets voor druïden of Ingeborgs of spirituele guru’s. Niet iets voor iemand die zo rationeel is en met beide voeten op de grond staat als ik. 

En toch begreep ik het ineens waarom die vrouw dat deed. Ik steek het op Corona, het doet wat met een mens. Het maakt ons klein en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen: het kríjgt mij ook klein. 

Nochtans is – in niet crisisperiodes – voor mij het spreekwoordelijke glas altijd halfvol, maar dezer dagen krijg ik het glas zo slecht gevuld. Geen sprake dus van halfvol. In het beste geval zit ik aan een vierde vol. Bij benadering hè, ik werk nu ook niet met een maatbeker. 

Ik mis menselijk contact, ik mis werken, ik mis winkelen, ik mis vrijheid en vooral, ik mis mijn energie en kracht . En dat was precies wat die boom in het park uitstraalde. Pure power. Hij ging zich niet laten doen door een virusje of een storm (in een halfleeg glas water) en dat werkte inspirerend. Net zoals de macht van een boom van een vent erotiseert, zo werd ik aangetrokken door de onweerstaanbare kracht van de populier, waarvan ik hoopte dat hij een beetje van zijn levensdrive aan mij kon geven, nu ik de mijne wat zoek ben. 

Misschien is bomen knuffelen dus net wél iets voor mensen die beide voeten op de grond hebben, die ‘geaard’ zijn, maar voor wie het beperkte stukje aarde waar ze nu verplicht op moeten blijven, te klein is geworden.

Of ik de boom intussen zelf al heb vastgepakt? Nee, dat niet. Ik moet eerst van de gedachte af dat bomen knuffelen enkel voor zweverige types is. Dat idee blijkt voorlopig té diepgeworteld.